Το Modalverb wollen

Η βασική σημασία του Modalverb wollen είναι η διατύπωση της επιθυμίας, της θέλησης, της πρόθεσης να κάνει κανείς κάτι.

Παρατήρηση για το wollen - möchte

Όπως το wollen, έτσι και το mögen στον Konjunktiv II (möchte) εκφράζει επιθυμία, αλλά μόνο στο παρόν.

Όταν όμως θέλουμε να εκφράσουμε μια επιθυμία στο παρελθόν, τότε μοναδική δυνατότητα είναι η επιλογή του συνώνυμου Modalverb wollen.

Το Modalverb wollen εκφράζει και αυτό μια επιθυμία η οποία όμως είναι πιο επιτακτική και λιγότερο ευγενική σε σύγκριση με το möchte.

Το wollen ως αυτόνομο ρήμα

Το Modalverb wollen χρησιμοποιείται και σαν αυτόνομο ρήμα. Τότε

α. είτε συνδέεται με μια ειδική πρόταση (dass-Satz) και διατηρεί τη σημασία της επιθυμίας, της θέλησης ή της πρόθεσης.

Σε αυτή την περίπτωση το υποκείμενο του wollen δεν είναι το υποκείμενο της ειδικής πρότασης (dass-Satz).

Εξαίρεση αποτελούν οι ειδικές προτάσεις (dass-Satz) με παθητική (Παράδειγμα: Ich will, dass ich respektiert werde).

β. είτε συνδέεται με ένα αντικείμενο σε αιτιατική. Η σημασία που εκφράζεται είναι η θέληση ή η επιθυμία του υποκειμένου να λάβει κάτι.

Το Modalverb wollen εκφράζει και αναγκαιότητα. Σε αυτή την περίπτωση το wollen συνδέεται με ένα απαρέμφατο παθητικής ή Zustandspassiv και το υποκείμενο δεν είναι πρόσωπο.

Σε αυτή του τη λειτουργία το wollen μπορεί να αντικατασταθεί από το müssen.

Μια περαιτέρω σημασία του wollen είναι η διατύπωση μιας προτροπής.

Η προτροπή που εκφράζεται μπορεί να έχει διαφορετική ένταση ή επιτακτικότητα.

Το Modalverb wollen μπορεί να έχει ως υποκείμενο και ένα μη πρόσωπο αν και μόνο άνθρωποι ή ίσως και ζώα μπορούν να έχουν επιθυμίες.

Σε αυτή τη περίπτωση εκφράζεται συνήθως ότι κάτι επιθυμητό ή αναμενόμενο δεν πραγματοποιείται σε ικανοποιητικό βαθμό ή και καθόλου. Οι προτάσεις αυτές είναι αρνητικές.

Το Modalverb wollen μπορεί να έχει και χρονική σημασία όπου η τροπική σημασία της πρόθεσης-θέλησης υποχωρεί.

Τότε εκφράζει το μέλλον ως εναλλακτική δυνατότητα του werden (που χρησιμοποιείται στο σχηματισμό του μέλλοντα). Αυτό συμβαίνει κυρίως στο πρώτο πρόσωπο ενικού (ich) ή πληθυντικού (wir).